Nefes Kesen Bir Macera-Akya

Gözlerimi açtığımda sabah çoktan olmuştu, bir gün önceden dalışı planlamıştık ama ben biraz erken uyanmıştım. Sabahın serinliği ile hazırlıklara başladım. Çantaları arabaya indirip, badimi evden alıp meraya doğru yola koyulduk. Suya yaklaştığımda hala puslu olduğunu görebiliyordum. Bu hava en fazla minekop bir ihtimal de kofana yapar dedim içimden. Bakalım, hayırlısı...

Eşim boş çıkmamamı en azından çocuklara 1 tane balık vurmamı istemişti. Huyumdur; her zaman iri balığı bekler çok iri olmadıkça kefal, sargoz gibi balıklar atış yapmam. Bu sebeple de çoğu zaman sudan boş çıkarım. Bugün öyle olmasın diye karşıma çıkan ilk iri kefale atışımı yapıp dizgiye aldım. Tamam şimdi oldu, artık trofe kovalayabilirdim. Belimde kefalle yaz mevsiminde açılmak, köpekbalığını üstüme çekebilirdi, kefali badime verdim ve başladım palet basmaya.

10 metre civarında agaşona yattım ve beklemeye başladım, hemen bir züber karşıma dikiliverdi. Görüş 1.5 metre anca var, o da sadece dipte, orta suda çok berbat bir görüş hakim. Bu sebeple balık seçme şansım yok, atışımı yaptım, balığı tam alnından vurdum, şiş kuyruğundan çıktı. İlerlemeye devam ederken, bir tane de sularımızda nadir görülen eşkina balığından vurdum. 12 metrede bir agaşon daha, bu sefer sağlam bir baraküda sürüsü gelmişti. Bu pek hayra alamet değil dedim içimden. Pelajik türler, sürü halde, bu bulanıklıkta geziyorlardı. Baraküdalardan iri bir bireyi dizgime takıp devam ettim. Sudayken her zaman suyu, rüzgarı, bulanıklılığı koklamak lazım. Ben de her dakika bunlara odaklanırım. Bu balık neden var, bu balık neden geldi diye sorarım. Bir taraftan da sürü balıkların olması, köpekbalığı tehlikesini artıracağı için, çekiniyorum ve agaşonlarımı artıramıyorum. Diyafram kasılması yaşamayalı çok oldu... Bulanık su insan psikolojisini çok kötü etkiliyor. Bu düşünceler arasında gidebileceğim en uç noktaya varmıştım. Buradan sonra meranın taşı bitiyordu ama uç noktalar kofanaların da sevdiği noktalardı. Bir ihtimal de lagos gelebilir düşüncesindeydim. Nefeslendim ve bu topuk noktaya biraz geriden dalışa başladım, tam bir kule inişi olmuştu. Orta suya vardığımda altımdan çok iri bir silüetin geçtiğini gördüm. Kofana değil, bu büyük bir akyaydı. Heyecanlanacak vakit bile olmamıştı, doğrudan akyanın üstüne serbest düşüşe geçmiştim. Hemen paletleri suda yavaşlayabilmek için, dik açıya aldım ve yavaşladım. Bu esnada beni farkeden akya, yavaşça birkaç metre daha uzaklaşmıştı. Kule inişlerinde atışlarım berbat olduğu için, balığı sağlam bir yerinden vuramamaktan çekiniyordum. Balık uzaklaşınca biraz daha rahat nişan aldım ve atışımı yaptım. Balık önce olduğu yerde durdu sonra da sersemleyerek çok hafif ilerledi. Balığa bakacak vaktim yoktu, tekrar yüzeye palet basmaya, bu esnada da makaradan tatlı sert ip vermeye başladım.

Yukarı çıktığımda balığı sağlam bir noktadan vurduğumu anladım. Aksi halde bu balık beni çok rahat sürüklerdi. O cansız haliyle bile, birkaç kez çekmeme rağmen bana gücünü fazlasıyla hissettirmişti. Eğer fazla gerersem misinayı kırar mı ya da şiş karşıdan çıktı mı bilmiyordum. Bu sorular böyle avlarda insanın aklını kemirir. Çünkü çok iyi bilirsin ki sen bunları düşünürken balık çoktan çıkıp gitmiş olabilir. Yine de çok sürmeden balığı yukarı çekmeye başladım, şiş sırttan girip, omurgayı delerek alttan çıkmış ve kelebek de açılmıştı. Bunu görünce daha bir rahatladım ve ipe asılıp hayvanı kucakladım, sanki yıllardır görmediğim arkadaşımdı... Hayvanın galasamasından elimi soktuğumda, yutkundu. Öyle bir yutkundu ki elimin ezildiğini ürpererek hissettim. Galasamasını her gerdiğinde elimle onu kavramakta daha da zorlanıyordum. Bu esnada bıçağı çıkarıp alnına sapladım, fakat bıçak girsin diye arkadan elimle çekiç gibi vuruyordum ama bıçak ilerlemiyordu. Bu süreç sanırım şu ana kadar yaşadığım en zor balık söndürme sürecidir. Balığı güç bela kıyıya getirdiğimde artık takatim kalmamıştı. Günün sonunda bu yakışıklı hayvana son kez baktım, gördüğüm en güzel akyaydı.

Anılar, dostlar, zamanı durduran saniyeler biriktirdiğiniz avlarınız olsun.