Bu kadar talihsizlik olmaz

Selam forum üyeleri. !!

Uzun bir zaman oldu forumu boşladım farkındayım 😀  Bu yüzden bi geri dönüş yapayım hem arşivden birkaç şey paylaşayım hem başımıza gelen şu şanssız,kara günü paylaşayım dedim.

Bu dalış olayı öyle bir olay ki dostlar her yerden her yöreden insanlarla tanışıp,arkadaş olup, bir şeylerinizi paylaşabiliyorsunuz. Benim bu arkadaşımda tam bu şekil. Facebooktan tanışıp dalışa gittik aradan aylar seneler geçti aile olduk,dost olduk,ahbap olduk .. Sporumuzun tadını beraber çıkarttık,balıklarımızı beraber yedik,muhabbetlerini ettik,birbirimize yardım ettik.

Tarih 23 Eylül 2019.. Tarihleri böyle yazıyorum ki kalıcı olsun,yıllar sonra bu yazıyı okuduğumda bi hatırası olsun 😀

Arkadaşımla beraber planımızı yaptık ve yollara düştük gecenin bir yarısı. Yolda ne hayaller kurduk,ne kurgular,ne olasılıklar yaptık bunu hepimiz biliriz.. Bilader şurası iyi levrek yapar,şurda bi çipura vurdum geçen sefer var yaa misali 🤣 🤣

Ben dalış malzemelerimi çoğunlukla teknemde bırakırdım ki bu günde öyle bir gündü yoldan geçerken takımlarımı aldık ve yolumuza devam ettik . Bunu neden belirttim ilerde yazacağım 😀

Gecenin karanlığında avlanacağımız meraya vardık ve çadırımızı kurduk. Sabah 6da kalkıp dalacağız

Hava serin,yaz bitmiş tam mevsim dönümü büzüşe büzüşe uyuyoruz ama değer 😀 Boş dönülse bile o eziyete katlanılır.

Sabah 6 alarmı ile hemen ayağa dikildim. Yıllardan beri mevzu dalış oldu mu alarmın çalmasına değil,titreşimine uyanırım. Okula giderken kalkmam dalışa giderken kalkarım.

Sabah ayazında daha arkadaşım uyanmaya çalışırken bir güzel giyindim ama bir şeyler eksik. Suya  gireceğim ama eksik olan bir şey arıyorum. Ağırlık kemerim yok ortalıkta. Her yeri arıyorum yok. Moral bozukluğu ve heves kırılması hemen yaşandı zaten. Zıpkının,elbisenin bile yedeğini yanında taşıyan ben ağırlık kemerini bulamayınca çok kötü olmuştum ve nerede unuttuğumu düşünmeye başlamıştım. Daha arkadaşım hazırlanmadan durumu ona bahsettiğimde ve benim giremeyeceğimi ama söylediğimde benimle birlikte üzülerek o da aramaya başladı. Aklımıza tek bir yer geldi. O da dün gece malzemelerimi aldığımız tekne.

Hemen apar topar yola koyularak 70 km yolu son sürat gelerek limana vardık.

Birde ne görelim benim kemer ve kurşunlar tam arabayı park ettiğimiz yerde öylece duruyor. Gecenin o saatinde dalgınlığıma gelmiş görmemişim. Ayrıca ümidi tamamen kesmiştim çünkü bizim limanda hırsızlık had safhadadır hemen her şey çalınır.

Kemeri bulduğuma sevinirken arkadaşımla beraber geçireceğim dalış gününe yazık olmasına bir o kadar da üzülmüştüm. Çünkü kendisi taa Manisadan İzmire geliyordu ve sabah suyu boş yere kaçmıştı.

Hava sert olmasına rağmen bunca zahmete,eziyete değsin diyerek tekneyle gitmeye karar verdik ve bize en yakın dalış noktasına hemen yelken açtık.

Saat 11 gibi sabah suyumuza kavuşmak sonunda nasip olmuştu. Birazda ümitliydim çünkü daha geçen gün bu mera balık kaynıyordu. Eylül ayı bu meralar çok kefal yapar ve hiçbir agaşonunuz boş geçmez.Daha dün bu merada dört dizgi dolusu kefal vurmuştum. Bari hiçbir şey olmasa kefal vururuz diyerek kendimizi avuttuk ve hazırlandık.

 Bu fotoğraf o günün dününe ait ve bir dizgi dolusu vurduğum kefaldi. Dizgi dolmuştu ve dinlenmek için çıktığım ara çekmiştim fotoğrafı. Devamını çekmemişim.

Suya nihayet girebildik ve merada dağıldık.

Birimiz sağa birimiz sola gittikten beş dakika sonra daha agaşon bile yapamamışken arkadaşımın sesini duydum ve yanına gittim.

Arkadaşım girer girmez bir eşkinaya atışını yapmış ancak ıska olmuş ve şiş gidip kamyon tekerleğine saplanmış.

Uğraş allah uğraş şiş ordan çıkmıyor. Tüfeğinide yeni aldı daha şişi orda bırakmaz. Ne yollar denediysek şiş ordan çıkmıyor. Kamyon tekerleği bide o kadar ağır ki kaldıramıyoruz

1 saat uğraş verdikten sonra şişi tekneye bağlayarak çekmeyi denedik.

Dalış yine ziyan oldu ve ben sudan çıkarak tekneyi kontrol ettim. Ne kadar yol verdiysem de şişi bir türlü kurtaramadık ve bırakmak zorunda kaldık.

Tüm gün şanssızlıkla geçiyordu ve moralimiz aşırı bozuktu.

Arkadaşımı ne kadar uğraşsam da bir daha suya girmeye ikna edemedim. Hazır üstüm giyinikken 1 saat gireyim dedim ve atladım suya.

Daha 15 dakika olmadan 3-5 kefal vurmuştum ve merayı biraz daha dolaşarak dönüşe koyulmuştum. Tam tekneye 30-40 metre kalmışken son agaşonlarımı denemek için yattığımda bulanıklığın içinden fişek gibi beliren ve adeta zıpkınımın ucunda poz veren levreği gördüğümde öyle bir şaşırmıştım ki şaşkınlıkta tetik çekmeyi unutmuştum hayvanda geri dönüp gitmişti.

Birkaç gırtlak sesinden sonra korkusuz levrek tekrar aynı pozu verdiğinde ben artık o kadar şaşkın değildim ve güzel bir atışla acılar içinde yüzen levreği seyrediyordum.

Dizgiye levreğide aldıktan sonra dalışımı hemen bitirip tekneye çıkmıştım. İçimden nasipmiş bee diye söylendim. O kadar bahtsızlığa rağmen levreğimi dizgimde taşımak çok harika bir duygudu. Benim için özel bir levrekti. Hala son saliseleri gözümün önünde canlanır rahmetlinin.

Dönüş yolunda hava epeyce sertlemesine rağmen sağ salim evlerimize varmıştık ve geçen bu günü yüzümüzde bir tebessümle sonlandırmıştık.

Herkese sağlıklı günler...